Piątek, 23 Maja

Dzieje Apostolskie 15,22-31.

Po naradzie w Jerozolimie apostołowie i starsi wraz z całym Kościołem postanowili wybrać ludzi przodujących wśród braci: Judę, zwanego Barsabą, i Sylasa i wysłać do Antiochii razem z Barnabą i Pawłem. Posłali przez nich pismo tej treści: «Apostołowie i starsi bracia przesyłają pozdrowienie braciom pogańskiego pochodzenia w Antiochii, w Syrii i w Cylicji. Ponieważ dowiedzieliśmy się, że niektórzy bez naszego upoważnienia wyszli od nas i zaniepokoili was naukami, siejąc zamęt w waszych duszach, postanowiliśmy jednomyślnie wybrać mężów i wysłać razem z naszymi drogimi: Barnabą i Pawłem, którzy dla imienia Pana naszego, Jezusa Chrystusa, poświęcili swe życie. Wysyłamy więc Judę i Sylasa, którzy oznajmią wam ustnie to samo. Postanowiliśmy bowiem, Duch Święty i my, nie nakładać na was żadnego ciężaru oprócz tego, co konieczne. Powstrzymajcie się od ofiar składanych bożkom, od krwi, od tego, co uduszone, i od nierządu. Dobrze uczynicie, jeżeli powstrzymacie się od tego. Bywajcie zdrowi!» Wysłannicy przybyli więc do Antiochii i zwoławszy lud, oddali list. Gdy go przeczytano, uradowali się jego pocieszającą treścią.

Księga Psalmów 57(56),8.10.11-12.

Serce moje jest mocne, Boże, mocne jest moje serce, zaśpiewam psalm i zagram. Będę Cię chwalił wśród ludów, Panie, zaśpiewam Ci psalm wśród narodów, Twoja łaska sięga aż do nieba, a wierność Twoja po chmury. Wznieś się, Boże, ponad niebiosa, nad całą ziemią Twoja chwała.

Ewangelia wg św. Jana 15,12-17.

Jezus powiedział do swoich uczniów: «To jest moje przykazanie, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem. Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich. Wy jesteście przyjaciółmi moimi, jeżeli czynicie to, co wam przykazuję. Już was nie nazywam sługami, bo sługa nie wie, co czyni pan jego, ale nazwałem was przyjaciółmi, albowiem oznajmiłem wam wszystko, co usłyszałem od Ojca mego. Nie wy Mnie wybraliście, ale Ja was wybrałem i przeznaczyłem was na to, abyście szli i owoc przynosili, i by owoc wasz trwał – aby Ojciec dał wam wszystko, o cokolwiek Go poprosicie w imię moje. To wam przykazuję, abyście się wzajemnie miłowali».

Św. Jan Kasjan

Służenie Bogu jest chwalebne i jest powiedziane: „Służcie Panu z bojaźnią” (Ps 2,11); „To zbyt mało, iż jesteś Mi Sługą” (Iz 49,6); „Błogosławiony sługa, którego pan, gdy powróci, zastanie tak czyniącego” (Mt 24,46). Jednak apostołom powiedziano: „Już was nie nazywam sługami, bo sługa nie wie, co czyni pan jego, ale nazwałem was przyjaciółmi, albowiem oznajmiłem wam wszystko, co usłyszałem od Ojca mego” i znowu: „Wy jesteście przyjaciółmi moimi, jeżeli czynicie to, co wam przykazuję” (J 15,14-15). Jak widać, istnieją różne poziomy doskonałości. Z jednego szczytu Pan wzywa nas do wspinania się na wyższy. Ten, kto stał się błogosławiony i doskonały w bojaźni Bożej, będzie chodził, jak napisano, „od cnoty do cnoty” (Ps 84,8 LXX), i od doskonałości do doskonałości, to znaczy wzniesie się w żarliwej szybkości swojej duszy, od strachu do nadziei. Następnie ponownie usłyszy Boże wezwanie do jeszcze świętszego stanu, jakim jest miłość. Ten, kto okazał się „sługą wiernym i roztropnym” (Mt 24,45), przejdzie do intymnej relacji przyjaźni i przysposobienia za synów. W tym sensie należy rozumieć moje słowa. Nie chcę przez to powiedzieć, że rozważanie wiecznej kary lub błogosławionej odpłaty obiecanej świętym nie ma żadnej wartości. Wręcz przeciwnie, jest to pożyteczne, ponieważ wprowadza tych, którzy się temu oddają, w pierwsze stopnie błogosławieństwa. Ale miłość promieniuje pełniejszą ufnością i już nieskończoną radością.